Ben de o dünyadayım

Annelerin Dünyasında
Geçen haftanın konusu benim de hep aklımda olan 'Çocuk mu, Kariyer mi?' idi.
Yazdığım yazıyı geç gönderince yayınlanamadı. Ben de kendi bloguma koyuyorum, o kadar yazdım, birine ninni söyleyip, diğerini emzirirken, yabana gitmesin :P

2 diploma 2 bebek...

Memur çocuğuyum ben.
Ekonomiyi öğrenmem üniden çok çok önce oldu.
Kardeş sevgisini de..
Tüm lise hayatım boyunca hayalim işletme okuyup bankacı olmaktı. O zamanlar hayat bambaşka boyutlarda yaşandığı için yıllar sonra anladım ki, başkalarının paralarını saymak dünyanın en sıkıcı ve yorucu işiymiş. En büyük şansım aynı anda banka personeli olarak bir devlet dairesinde çalışmaktı. Böylece bankadaki kapı arkası dedikodularını, son dakika haber verilen işten atılmaları, yarım saat erken çıkmak için çekilen çileyi de gördüm, devlete sırtını dayayıp 20 yıl hiç birşey yapmadan aynı koltukta oje sürüp yeni örgü modeli çıkaran teyzeleri de..
Yeni evliliğin tadını çıkarmam gereken günlerde bu stresi yaşadım. Çok sinirlendim, müthiş bir hayal kırıklığı yaşadım.
Aynı anda 2 üni, İşletme ve Dış Ticaret diplomaları, ailemin yaptığı onca masraf, yurtlarda geçen yıllar, okunan onca roman, hazırlanan tezler, projeler, çözdüğüm sayfalarca problemler kimsenin umurunda değilmiş oysa..

Derkennn bir gün, kapımız çalındı. Aslında beklediğimiz ve artık gelsin dediğimiz biriydi. Aslına bakarsanız bu kadar şekercik olduğunu bilseydim çook çok önce isterdim gelmesini..
Narin çıktı ikimizin de bünyesi.
Hamileliğimin 3. ayında ona da yaşatmak istemediğimi anladım bu stresi.
3. kez masa başında fenalaşıp Tedaş'ın arıza arabasında teknisyenlerle acile giderken özelleştirme olacağını duydum. Midem ağzımdaydı, tansiyonum yerlerde.. Ve aylardır beklediğim haber, belki beni de bankadan çıkarıp bir gün alırlar umudu karşımdaydı ama zerrece umurumda değildi..
Benim tek isteğim battaniyenin altında, ellerim karnımda uyumaktı..
Daha önce hiç para tasamız olmamıştı. Birlikte olmaya başladığımız ilk günden beri temel felsefemiz kimde para varsa yiyelimdi :)
Ben okurken o çalışıyordu, o askerdeyken ben çalıştım..
Yani bizim için o anda önemli olan miniğimizin ve benim sağlımızdı. Bir gecede karar verdim, ertesi gün bastım istifayı.
1 kere bile geri dönüp düşünmedim, pişman olmadım, evde sıkılmadım, hele kendimi hiiiç ev hanımı gibi hissetmedim. Ben eskiden de bu evin hanımı değil miydim?! Arkadaşlarıma daha çok vakit ayırdım, daha huzurlu hissettim kendimi, o an en çok ihtiyacım olan sabah uykusuna, saatlerce yapılan kahvaltılara doydum, en önemlisi canımın istediği an ailemin yanına gidebilmek ve izin, rapor stresi olmadan istediğim kadar kalabilmekti. Üstelik yıllar önce geçirdiğim bir kazadan hatıra bel rahatsızlığımın hamilelikle geçebileceğini söyleyen doktorum da haklı çıkmıştı.
Derkeeen, madem ben bir kere alıştım bu rahatlığa ve maddi olarak da şanslı dönemimizdeyiz ve eyp yıllarca kardeşsizlik sıkıntısı çekmiş bir tek çocukcuk ve benim 16 ay büyüğüm ve canımın içi bir ağabeyim var...gibi nedenlerle karar verdiğimiz ama zamana bıraktığımız oğulcuğumuz bizden tezcanlı çıktı, ben doğumdan 2 ay sonra tekrar hamileydim :)
Böylece kariyer bana maziden el sallayan bir eski ve asık yüzlü bir dost olarak kaldı.
Şimdi yine eskisi gibi uykudan önce hayallerimiz var, çok şükürlerimiz..
Belki bir gün cafemize gelirsiniz Bodrum'da, belki operatörlüğünü yaptığımız teknemizle mavi tur ayarlarız, belki..