Blog Kardeşliği

Kendilerinden izinsiz fotoğrafları kullanılan bebeler sol baştan
1.neva 2.arda 3.tuna 4.ömer yiğit 5.poyraz 6.melek güneş 7.maya 8.efe 9.ceren
Çeşitli denemeler sonucu çoook sevdiğim minacığın resmini ekleyemedim. Şahsından bir kez daha özür diliyorum.




Bu kardeşliği oluşturanların çok minik bir kısmı resimdekiler. Nette varoluş nedenimiz oldukları için bu onlara ithaf edilmiş bir yazıdır. Anneler üstüne alınmasın, hele babalar hiç!! :)
Bu ablalarımız, abilerimiz bizden bir özürü çoktan hakediyorlar.
Çünkü en özel, an mahrem anlarını, an gizli sırlarını, minik kişisel özelliklerini onlardan habersiz ifşa ediyoruz sayfa sayfa. Daha içimize düştükleri ilk andan itibaren sanki bu gayeeet doğal olay sadece bizim başımıza geliyormuş gibi yaşadığımız herşeyi fazlasıyla ciddiye alıyor, ama bizim gibi aynı şeyleri yaşayanlarla karşılaşınca sanal alemde birden 40 yıllık dost oluyoruz. Blog anneleri, henüz anne olmayan en samimi arkadaşlarımızdan bile daha iyi arkadaş oluyor kimi zaman- damdan düşenin halinden damdan düşen anlarmış ya, o hesap.
Dediğim gibi, bu bebeciklerin zaten derdi başını aşmış. Sıcacık, karanlık yuvalarından koparılmışlar. Kimisi yuvadan erken çıkma tehlikesiyle karşılaşmış, kimisi metrelerce kordonla savaşmış. Sonunda bir şekilde, çeşitli yollardan kavuşmuşlar sıcak anne koynuna, güçlü baba kollarına. Ama bu sefer yeni dünyada uğraşmaları gereken daha önemli sorunları çıkmış.
Diplomayı duvara asıp karşısında süt pompalayan yeni annecikler. Yoğun iş temposu, hızlı gençlik günleri bitip de eline gaz damlasını alan taze anneler, dikilmiş buncağızların başına.
Emzir, gazını çıkar, altını al, uyut, sonra yine dön başa!!
Tanışma, alışma, emişme sürecine bir de etraftan gelen 'Sütün mü az acaba?', 'Eee bitti artık gezme tozma, bebek geldi artık!' şeklinde üstünde durunca çoook moral bozucu, takmamayı öğrenince gayet sıradan cümlecikler uçuşmuş etrafta.
Eskiden çook önem verilen cilt bakımı, vücut ölçüleri, son çıkan albümler, kitaplar, tüüüm hobiler kısa bir süre için rafa kaldırılmış, dünyadaki en önemli şey sabaha karşı çıkarılmaya çalışılan bir pırt sesi olmuş. Bu dönemde dinleyebildiğimiz tek şey ise cami hocasından sabah ezanı, sleeperdan 'Daha dün annemizin...' melodisi olmuş.
Bu minik arkadaşlar ise tüm şaşkınlıkları, korkaklıklarıyla bakmışlar objektife her seferinde. Çoook önemli çünkü. Bu fotoğraflar bloga konulacak, yazıya başlık bulunacak, basılıp ananelere, babanelere dağıtılacak ve yıllar sonra yaptığı sıradan bir hareket, albüme bakınca hatırlanacak, arkadaşlarının yanında defalarca bıkmadan anlatılacak, onlar da bizim bir zamanlar yaptığımız gibi, 'Öööf anne ya!!' diyecekler bize.
Çoook yaşasın kuzucuklarımız, nazarlar değmesin, yaptığımız acemilikleri affetsinler. Eee, kolay değil ilk çocuk olmak :)