Heyooo!!

Önce herkesssleree mutlu bayramlar..
1 haftalık ani bir İzmir gezimiz oldu. 3 dk içinde karar verdik. Dedemin rahatsızlığını da duyunca;
'Ben bayrama kadar dayanamayacağım galiba, çok özledim.' dedim.
'Yarın gidelim o zaman.' deyince eyp, 1 gecede kirlileri makineye, temizleri bavula, paldır küldür gittik.
Hafif öksürüğü, bol hapşırığı olan Melek Güneş, İzmir'de beni korkuttu epey.
14 aylık ömürcüğünde ilk kez ateşlendi ve ben bir annenin başına gelen en sıkıntılı anlardan birinin bu olduğunu anladım.
Geceden hepimizi şaşırtarak kendi kendine uyudu. Oyun oynarken yastığını aldı. Yattığı yerde kaldı. Sabah 9.30'a kadar deliksiz uyuduk. Ben sadece Uluç'u emzirmek için uyandım. O zaman birşeyi yoktu.


Sabah ağlayarak uyandı. Öperken ne kadar sıcak olduğunu farkettim ve birşey çarptı resmen bana. Kafam allak bullak, apar topar giyindim, teyzemle atladık taksiye, onların sürekli gittiği bir hastaneye.
Güneş yolda inleyerek uyuklarken kalbim...
Anne olanlar nasıl bir his olduğunu bilir.
Bilmeyenler için tarif etmem gerekirse kalbim kıyma makinesinde çekilir gibiydi. Evet tam olarak böyle. Aklımda çeşitli alternatifler, telkinler, anneannemin öğrettiği dua ama kalbim kesinlikle o an orada değildi.
Acilin kapısında kustu. Bu da ilk kez oluyor ve çok çok korktu bundan. Ateşi 38'di. Hemen şurup verdiler. Yarım saat içinde düştü ateşi ve derin bir uykuya daldı.
Çocuk doktoru çok ilgiliydi. Muayene sırasında ateşi azaldı, biraz kendine geldi, etrafıyla ilgilenmeye başladı ve ben de normale döndüm.
Eve geldiğimizde geriye köm köm öksürük ve boru gibi sesiyle nazlı bir bebek vardı.
Aradan geçen 3-5 günde öksürük azaldı, grip babaya devredildi ama artık içimi bayan nazı yerinde.